خلوتگاه من

گریه هایم بی صداست

عشق من بی انتهاست

ردپای اشک هایم را بگیر

 تابدانی خانه عاشق کجاست

عشق مانند عابری است

 که گاه خود را به کوری میزند

تا تو از خیابان عبورش دهی

بی انکه بدانی عبورت داد

عاشقت خواهم ماند بی آنکه بدانی دوستت خواهم داشت

 بی آنکه بگویم درد دل خواهم گفت بی هیچ گمانی گوش خواهم داد

 بی هیچ سخنی در آغوشت خواهم گریست بی آنکه حس کنی در تو ذوب خواهم شد

بی هیچ حراراتی اینگونه شاید احساسم نمیرد

هرگز برای عاشق شدن،

به دنبال باران و بهار و بابونه نباش.

گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس

به غنچه ای می رسی

که ماه را بر لبانت می نشاند

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم.خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم.خداحافظ ، و این

یعنی در اندوه تو می میرم.در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم.و بی تو لحظه ای حتی دلم

طاقت نمی آرد.و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد.چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟چگونه

می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی.خداحافظ ، به

پایان آمد این دیدار پنهانی.خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم.خداحافظ ، بدون من یقین دارم که

می مانی !!!

آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم...

 آن عهد که بستیم به پیمانه شکستیم...

ای فاتح هر قلب همان طور که گفتی...

ما عهد شکستیم ولی دل نشکستیم

مرامتو عشقه رفیق

چشمامو گریه کرد کبود

بی معرفت شدی ولی...جواب خوبی این نبود

کوتاهتر از دیوار ما پیدا نکردی رو زمین

جواب کارت با خدا....فقط خدا فقط همین....

جونمو ازم گرفت....

عشقمو دیدم باهاش....

اونکه جونشو برام میداد...بهم میگفت داداش

شاکی ام از روزگار....از زمینو آسمون

جای بارون سنگ میاد..رو سر ما بی امون...

نا شکری نیست ولی آخه....

امید من به چی باشه؟!

به این یذره دلخوشی....که داره از هم میپاشه

به عشق چی شد بخونم....وقتی نگامو غم گرفت...

وقتی که عشق اولم...دست تو رو محکم گرفت