گفتن قصه هاي خوب ، قصة خورشيدو غروب قصة نخلاي جنوب، ديدن پنهون شدن قصة خورشيد توي آب ديدن اون لحظه اي كه آبها ميشه رنگ شراب صحبت ساحل اميد ، ديدن قوهاي سپيد دادن وعده و نويد توی ساحل، لب دریای غریب دلنشینه توی این عصر فریب ♥♥♥♥♥♥♥♥ آه کارون در ساحل گرم و داغت روح پر تشویشم را رها می کنم بیا از خروشت برایم شعری بخوان که می خواهم با تک تک نخلها عشقبازی کنم

مرا دردیست اندر                           

                      دل اگر گویم زبان سوزد
اگر آن را نگه دارم                           

                            ز گوشت تا استخوان سوزد

:

می دانی؟

یک وقت هایی باید

روی یک تکه کاغذ بنویسی

تـعطیــل است !

و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت

باید به خودت استراحت بدهی

دراز بکشی

دست هایت را زیر سرت بگذاری

به آسمان خیره شوی

و بی خیال ســوت بزنی

در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که

پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند

آن وقت با خودت بگویـی :

بگذار منتـظـر بمانند !

من آهنگ غریب روزگارم.

 غمی بی انتها در سینه دارم.

تمام هستی ام یک قلب پاکست.

 که آن را زیر پایت می گذارم.

چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید

چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟

چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟

اما افسوس که هیچ کس نبود ...

همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ...

آری با تو هستم!

با تویی که از کنارم گذشتی و حتی یک بار هم نپرسیدی

چرا چشمهایم همیشه

بارانی است

خدا . . .

پیش از اینها فکر می کردم خدا
خانه ای دارد میان ابرها


مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس و خشتی از طلا


پایه های برجش از عاج و بلور
برسرتختی نشسته با غرور


ماه برق کوچکی از تاج او
هر ستاره پولکی از تاج او


اطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او کهکشان


رعد و برق شب صدای خنده اش
سیل و طوفان نعره ی توفنده اش


دکمه ی پیراهن او آفتاب
برق تیغ و خنجر او ماهتاب


هیچکس از جای او آگاه نیست
هیچکس را در حضورش راه نیست


پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود


آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان دور از زمین


بود اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود


در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت


هرچه می پرسیدم از خود از خدا
از زمین از آسمان از ابرها


زود می گفتند این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست


آب اگر خوردی ، عذابش آتش است
هر چه می پرسی ، جوابش آتش است


تا ببندی چشم ، کورت می کند
تا شدی نزدیک دورت می کند


کج گشودی دست ، سنگت می کند
کج نهادی پا ، لنگت می کند


تا خطا کردی عذابت می کند
در میان آتش آبت می کند


با همین قصه دلم مشغول بود
خوابهایم پر ز دیو و غول بود


نیت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا


هر چه می کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود


مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه


مثل صرف فعل ماضی سخت بود
مثل تکلیف ریاضی سخت بود